بود مسافر یکی اندر به راه

سی حُضر داشت شتاب از سفر

نه نگهش جانب طی طریق

تا به بیابان ز قضا شد دچار

هر چه که بودش زر و سیم و لباس

داد بدان راهزنان رایگان

فارغ از آن سو چه شد اندیشه اش

خیل و حوش از همه سو تاختند

گرگ و گراز آمد و شیر و پلنگ

گشته بدان مرد ز هر سو دلیر

مرد مسافر ز همه بی خبر

غصه جان برده ر سر هوش او

عاقبت الامر به رنج فزون

خسته و رنجو برنج و محن

دیده چه از زحمت ره باز کرد

دیده چو برپا و سر خویشتن

عائده و فائده و نقد و سود

رفته و عریان تن گریان ز درد

نیک مثالی است همین داستان

جای چه در دار بنا می کند

عقل که در ملک بدن کدخداست

کس نکند گوش به گفتار او

فی المثل از خضر گریزان شوند

مانده عزاریلبره در کمین

حرص زر و مال شود پیشرو

لهو و لعب طرح نفاق افکند

دیو طمع با تو محبت کند

شهوت بیدادگر آید به بیش

کبر در آویخته بر دامنت

بسته دو صد سد زالوف و کرور

جور و جفا ناظر و منظور تو

شیر شرارت کندت تیز چنگ

حب جهان دست درازی کند

از ره وسواس ر راهت برد

بخل تو را سینه به جوش آورد

صبر چو دید آن سپه بی شمار

یک و تنها چو شدی در مصاف

این همه دشمن که تو را بود دوست

جمله درآیند به فرمان تو

لشکر طغیان چو گرفتند زور

کز طرف پیشه ملک فنا

کرد به حسرت چو تنت چاک چاک

جای تو چون خوابگه گور شد

دیده عبرت سوی خود وا کنی

(صامت) اگر جانب خود بنگری

بهر نصیحت همه تن گوش باش