ای جگر خون شو ز جوی دیده خونبار بار

همچو من ای ناله نالان باش و بر گو یار یار

رخصت گفتار اول زان مه دلجوی جوی

سرو قدم ز هجر ایسر و مشگین موی موی

در جهان دیگر ندیدم از دل خود کام کام

قامت من چون الف بود و شد از آلام آلام

سوی دام از گلستان چون طایر برجست جست

عالمی را کرده از یک عشوه آنبد مست مست

شد ز درد دوریت دور از دل بی تاب تاب

چند در غفلت کند آن نرگس خوشخواب خواب

نیست از آن روزگارتای جفا بنیاد یاد

گر رخت از یک نظر داده دلم را داد داد

رنگ رخ سرکشان را همچو کاه زرد زرد

به ابراهم از آذرگر برون آورد ورد

کرد با ابطال با تیغ دو سر در جنگ جنگ

توتیا از برش شمشیرش ز صد فرسنگ سنگ

از کف دریا نوالش در جهان موجود بود

شد بلد از جسم و جان دشمن مردود دود

در گدایی از گدایان درت مشهور هور

دوستداران تو در کونین ز درد دور دور

تابود از بهر مدت ماه ماه و سال سال

تا بود مانند (صامت) گنگ گنگ و لال لال