سرگران از ساغر سودای صهبای جهان

بشنوی تا الرحیل همرهان از کاروان

می زنی بربام گردون گاه کوس اختیار

می کنی گه میل سوی جبر و در پایان کار

می کند این کار صنع کردگار لامکان

قطع را از آهن و از معده هضم آب و نان

موسی عمران نشد بهر چه غرق رود نیل

در نجات یونس از بطن سمک برگو دلیل

کی شود مستور چون حورشید غیر از چشم کور

هست چون ابلیس از سر منزل توفیق دور

از غوایت شو به اقلیم هدایت ره سپر

سوی طور معرفت چون پور عمران کن سفر

نور چشم مصطفی شبل امیرالمومنین

پیشوای شرع احمد مقتدای راستین

آنکه از تیغ زبان با زمره اهلی خلاف

گرنبد ذاتش معین موسی دریا شکاف

صرصر قهرش بلای جان عباد وئن

واقف پنهان و پیدا کاشف سر و علن

قدرت یزدان ز ایجاد وجودش آشکار

مظهر ذات خدا اسرار غیب کردگار

در دریای امامت معنی فرع کریم

جنت موعود باقی مخزن علم حکیم

مانده حیران «رب ارنی» گوی در طور جمال

لیک ذات وی چو ذات کردگار لایزال

با خدای لامکن در کنج زندان آشنا

هشت سال آن یوسف مصر شهادت مبتلا

گشت از زهر جفا کاهیده جسم اطهرش

نی حبیبی به ببالین نی طبیبی بر سرش

جان شیرینش ز فکر الفت تن سیر بود

کند اندر پا و اندر گردنش زنجیر بود

کای صبا نزد رضا اندر مدینه کن گذر

روی بالین پدر یک دم قدم نه ای پسر

چار تن حمال را هارون فرستاد از عناد

شیعیان پاک طینت جمع گشتند از وداد

زاده زهرا حسین بی معین تشنه کام

در زمین کربلا کردند جای احترام

به جدل بی دین از او انگشت و انگشتر گرفت

(صامت) از بهر عزایش خامه و دفتر گرفت