از دیده دلم روز وداعش نگران شد

ای جان کم از او گیر برو با غم او باش

جوابش داد جم کای مایه ناز

تن و جان کرده ام وقف هوایت

سر من گرنه سودای تو ورزد،

ز شمعت شعله ای در هر که گیرد

ز جان و تن که بنیادیست بس سست

تنم خاک است و جانم باد پر درد

به اقبالت نمی اندیشم از کس

مرا باغمزه این دل می خراشد

چو خواهم طاق ابروی تو دیدن

ز بهر آن زنم بر تیغ جان را

درین ره از هوا سر می زنم من

فک با عاشقان دایم به کین است

فلک تا تیغ خود خواهد کشیدن

ملک می گفت و آب از دیده می راند