شادی آمد از درون امشب که هان جان می رسد

یار چون گیسو کشان در پای یار آمد ز در

خوش بخند ای دل که اینک صبح خندان می دمد

پریشان و سرو جان داده بر باد

گل خندان به زیر پر گرفتش

نشستند آن دو نازک یار باهم

بپرسیدند هر دو یکدگر را

خوشا آن هر دو معشوق موافق

به مژگان گفته با هم هر دو صد راز

ملک را گفت: «ای روی تو روزم

مده بر عکس خورشید ای گل اندام

رخ فرخ چرا می تابی از روم

ندانم تا کی ای عمر گرامی

چو مه روز و شب ای زرین شمایل

مه و خور گرچه در بر داری از من

تو چون زلف ار نبودی فتنه بر روم

ز حلوایم به جز دودی ندیدی

بگفت این و سرشک از دیده افشاند