چو می کرد از برم عزم جدایی

چه گفتم؟ گفتمش کای روشنایی،

سر بیگانگی و بیوفایی ،

چه بودی گر نبودی آشنایی

سبک از آب زد نقشی بر اتش

به صوت نرم خواند این قطعه با خویش:

روانه گشت و می شد در عماری

ز سنبل برگ سوسن کرد عاری

که چون تو بیش از این فرصت نداری

فما بعد العشیه من عراری

به جای آب ، یوسف رفت در دلو

فتاد از چرخ گردان در کشاکش

چنین باشد مدار چرخ گردان

توجه کرد از آن پستس به بالا

که رفتش بر سر دیوار خورشید

ز پای قلعه سر بنهاد در شهر

ز لعل و گوهر و دیبای زیبا

که: «پیش افسر این می بایدت برد

ز چین بهرم فرستادست مادر

در آن درگه به شوخی کردم این کار»

ز هر جنسی حدیثی داشت رنگین

حکایت را به گوهر خرج می کرد

به تحسین در زه در گوش می سفت

نهاد آن یک به یک در پیش افسر

برش هر روز نقدی دیگر آورد

به لالایان لؤلؤ مایه بخشید

سخنها راندی از هر نوع با او

رسانیدی سخن را تا به خورشید

گه از نزدیک و گه از دور گفتی

که طوق شوق او در گردن آویخت

به افسر گفت: «من دارم سوالی

کزو یکبارگی دوری گزیدی؟

نشاید کرد نور از چشم خود دور

کجا یابی فروغ شادمانی ؟

چنان روحی کس از خود دور دارد؟

به دیدار که خواهی دید عالم؟

چو بشنید آن فسون افسر ز مهراب

به پاسخ گفت: «ای جان برادر

ولیکن چون کنم کان سرو مهوش

چو ابر اندر دلش غیر از هوا نیست

به می پیوسته آب روی ریزد

بنامیزد سهی سرویست آزاد

نگاری دلکش است از دست رفته

چو گل در غنچه باید دختر بکر

کند پنهان رخ از خورشید و از ماه

اگر در گوشش آید بانگ بلبل

اگر با بکر گردد باد دمساز

از آن پس سر به رسوائی کشد کار

نماند در جوانی رنگ و بویش