آمکه عمری چو صبا بر سر کویش جان داد

در فراق تو چو بر نامه نهم نوک قلم

بیش چون صبح مدم دم که بدین دم چو چراغ

جز نفس نیست کسی را به برم آمد وشد

اشک خود را همه در کوی تو کردیم به خاک

عاشق روی تو هست از همه رویی فارغ

چو بشنید از شکر گل چهره گفتار

چه سالی بد کان ماه دو هفته

همه روز آه بودی غمگسارش

به ناخن گه خراشیدی رخ گل

گهی در خون کشیدی رخ چو ساغر

به غیر از غم نبودی دلپذیرش

همه شب تا سحر ننهادی از غم

چو با آواز ایشان خوش برآمد

رقیبان بر نوای آن دو ناهید

دو مه را بدره های سیم دادند

به وقت عزمشان دامن گرفتند

شبست ای مطربان امشب بسازید

دمی گرم و لبی پر خنده دارید

دم جان بخشتان جان می فزاید

شکر بنواختی هر دم نوایی

شکر بر عود هر دم عاشقانه

صنم در پرده دل راز می گفت

مرا هوای خرابات و ناله چنگست

نوای عیش من از چنگ راست می گردد

بیا بیا و غمت را برون بر از دل من

چه غم ز ناله و اشکم ترا که شام و سحر

ز اشک و ناله چه خیزد به مجلسی که درو

به چین زلف دلم رفت و می رود جان نیز

ترا از آن چه که آیینه مه و خورشید

تو چون سپر بلندی و من چو خاک نژند