دردا که رفت دلبر و دردم دوا نکرد

بردم هزار قصه حاجت به نزد یار

از آن تیر غمزه بر تن من موی کرد راست

بر خاک کوی دوست که مالید روی چو من

به آهی بر دلی صد راه می زد

شکر بر نی نوایی زد حصاری

حدیث گرمش از نی آتش افروخت

درون بر کوه بر بط ساز و نی زن

از آن شکل و شمایل خیره ماندند

شکر گوهر بتار چنگ می سفت

شد از آوازشان در پرده ناهید

غمی بود از فراق آشنایی

ز پرده خادمی بیرون فرستاد

دو بزم افروز ساز چنگ کردند

صنم شهناز را چون دید بنواخت

به خون دیده لوح چهره بنگاشت

مهی دید از ضعیفی چون هلالی

نهالی بود قدش خم گرفته

نشستند و نوایی ساز کردند

سروا، چه شد که دور شدی از کنار ما؟

خاک وجود ما چو فراقت به باد داد

وصل تو بود آب همه کارها، دریغ

بودیم تازه و خوش و خندان چو برگ گل

پژمرده غنچه دل پر خون ز مهرگان

تو چشمه حیاتی ، حاشا که بر دلت

از یار از دیار جدا مانده ایم و هیچ

چو خورشید آن دو گل رخسار را دید

ز شادی ارغوان بر زعفران داشت

لب شکر نوازش کرد نی را

بر آن صوت شکر شهناز زد چنگ

ز سوز عشق چنگ آمد به ناله