شعله گراینسان زند وای دل و وای من

تا به چه خواهد کشید ناله شبهای من

زانکه پراکنده شد مایه سودای من

می رسد از جان به لب جوشش صفرای من

ورنه چه برخیزد از دست من و پای من؟

عشق قدت جامه ایست راست به بالای من

غیر رگ و پوست نیست هیچ بر اعضای من

ز چشم جم جواهر خوانه کردی

ملک نیز این غزل خواندی به ناله:

دیده بر راه صبا تا صبحدم بیدار بود

راستی آنست کان دم این دمم در کار بود

حبذا وقتی که مارا در سرابستان وصل

ماه ما تابنده بود و روز ما فرخنده بود

روزگاری داشتم خوش در زمان وصل تو

خود ندا نستم که روز آن روز روز کار بود

کنار سبزه و آب روان بود

ملک بر طرف آب و سبزه بنشست

به شاخ سرو بر بالا حمامی

چو جم نالیدی او هم ناله کردی

ملک با او حدیث راز می گفت

دو مشتاق از فراق آن شب نخفتند

ملک می گفت با نالان کبوتر

تو یاری داری و خرم دیاری

تو در مسکن نشسته فارغ البال

من آن مرغم که مسکن را بهشتم

من و تو هردو طوق شوق داریم