ماییم کله چو لاله بر خاک زده

از مهر چو صبح پیرهن چاک زده

شکر گفتار گفتا: «ای سمن بوی،

دلم چون شانه بود از غم به صد شاخ

به دل گفتم سیاهی حلقه در گوش

دل من داشت در زلف تو منزل

از آن من دست هندوئی گرفتم

تنور گرم چون بیند فقیری

کژی کردم بسی آشوب دیدم

خطا کردم به جرمم دست بر بند

چو هندو چیره گشت از دست رفتم

نگردد پایه رکن حرم پست

صنم چون دیده جم را جامه ها چاک

سحرگه جامه جم را صبا برد

برون کردش حریری جامه از جم

سماع ارغنون از سر گرفتند