در هر آن سر که هوا و هوست جا گیرد

حال شوریدگی ام زلف تو می داند و از آنک

ناصحا، تن زن و بسیار مدم، کاین دم تو

سر و بالای تو خوش می رود و می ترسم

هر که از تابش خورشید ندارد خبری

بلبل از سبزه گل گرچه ندارد برگی

ساقیا باده علی رغم کسی ده، که به نقد

سخن چون زلف لیلی شد مطول

ز مستی شد حکایت پیچ در پیچ

پری رخ از طبق سرپوش می داشت

ملک آشفته بود از تاب زلفش

شد از دست ملک خورشید در تاب

سمن بوی و صبا جم را کشیدند

شکر گفتار بانگی زد برایشان

صبا را گفت: «کو رفته ست از دست

خطا باشد قلم بر مست راندن

چه شد گر غرقه ای زد دست و پایی

از آن ساعت که مسکین غرقه میرد

نشاید خرده بر جانان گرفتن

ملک چون صبح، با پیراهن چاک

عقیق از چرخ و در از دیده افشاند