زهی دو نرگس چشمت در ارغنون خفته

کلاله ات ز کنار تو ساخته بالین

فتاده بر سمن عارضت دو خال سیاه

چه ز آن دو خانه مشکین نمی کنی؟ که تراست

کشیده بر چمنی سایه بانی از ابرو

تن چون سیم تو گنجی است شایگاه و آنگه

خیال چشم خوشت را که فتنه ای است به خواب

دلا برو شکری ز آن دهان بدزد و بیار

ز چشم و غمزه که هستند پاسبانانش

صنم حیران در آن گلبرگ و شمشاد

چشم مخمور تو تا در خواب مستی خفته است

دل چو در محراب ابرو چشم مستش دید گفت

سنبلت را بس پریشان حال می بینم، مگر

دیده باریک بینم در شب تاریک هجر

خاک راهت خواستم رفتن به مژگان عقل گفت

عاقبت هم سر بجایی برکند این خون دل

چو اخگر کرد خورشید این عمل را

بیا ،ساقی،بیا جامی در انداز

برو، ماها ، به کوی او فرو شو

هوا چون ساغر آب روی ما ریخت

چو خفتی خیز و رخت خواب بردار

چو گل گر صحبتم می خواهی از جان

وگر چون زلف میل روم داری

همان دم چنگ را بنواخت ناهید