ای میوه رسیده ز بستان کیستی؟

جانها گرفته اند در میان ترا چو شمع

هرکس به بوی وصل تو دارد دلی کباب

جانها به غم فروشده اندر هوای تو

ای دل مشو ز عشق پریشان و جمع باش

غزل را چون پدید، آمد فرو داشت

ای دل من بر سر پیمان تو

جان منی،جان منی،جان من

عمر عزیزم همه خواهد گذشت

ای سر زلف تو پریشان ما

عمر بدان باد فشانم چو شمع

چو شهناز این غزل بر چنگ بنواخت

سهی سرو از هوا در جنبش آمد

به رقصیدن صنوبر وار برخاست

چنان شد بر زمین خورشید در چرخ

نوای پرده شهناز شد راست

چو آتش ز آبگینه روی گلگون

ز عکسش بی سکون شد جان جمشید

ملک چون غمزه او مست گشته

عنان اختیار از دست رفته

چو نرگس سرگران گشتش ز مستی

ملک را جام می چون سرنگون شد

شکر را گفت جم خیز و دریاب

چو خالش بستری افکن ز نسرین

چو بختش باش شب تا روز بیدار

شکر چون گل درآوردش به آغوش

بگستردند فرشش بر لب جوی

گل و بید و کنار آب و مهتاب

صبا برخاستی هر ساعت از جای

گهی مرغ سحر گفتی فسانه

ز سوسن ساخت سرو ناز را جای

از آن مجلس چو بیرون رفت جمشید

خرامان کرد سیمین بی ستون را

چو طاووسی روان در پی تذروی

نشست و ارغنون را پیش خود خواند

نخستش گفت کاین مرد جوان کیست؟

اگر دارد سر بازارگانی

برآنم کاین جوان بازارگان نیست

دل من می دهد هر دم گواهی

بسی گفت این سخن با ارغنون ساز

ز مطرب ماه قولی راست می خواست

از آن پس پیش خود شهناز را خواند

به آواز آمد آن مرغ خوش آواز

که ما مرغان بستان آشیانیم

اگر بخشی به جان زنهار ما را

به الماس سخن یاقوت سفتند

چو بر جمشید مهرش گرم تر گشت

حدیثی چرب و شیرین بود و درخورد

چو سروی از کنار جوی برخاست

صنوبر وار در بستان چمان گشت

در آن مهتاب می گردید خورشید

چو گل بر ارغنون می کرد نازش

گلش رنگ رخ از مهتاب می برد

خرامان آن بهار نوشکفته

نگاری دید زیبا رفته از دست

خطی بر لاله از عنبر کشیده

شکر چون دید ماه خرگهی را

در آب نیلگون افتاده مهتاب

ملک را خواست دادن ز آن بشارت

که: «کم گو بلبلا کمتر کن آشوب

اگر چه برگ گل آشفته اولی

درآن مهتاب چشم انداخت بر شاه

ولیکن داشت خسرو عنبرین فرق

دگر شبها ملک بیدار بودی

شب تاری به مژگان لعل می سفت

همی گردید و چشمش خواب می جست

شبی کامد به کارش چشم بیدار

به پای خود چو دولت بر در آمد

همه چیزی به وقت خویش باید

نگشن آن شب گل خسرو شکفته

سبک روحی نمود آن روح ثانی

نشاط انگیز سازی با نوا ساخت