ای صبا خیز و دمی دامن خرگه بردار

آن سمن رخ به وثاق دل ما می آید

صد رهت جان به فدا رفت و نیفتاد قبول

می برد باد سحر پی به سر کوی حبیب

نقل کن نقل از آن لب، نه به وجهی که شود

به فراشی صبا ناگاه برخاست

ز خرگه بر ملک نظاره می کرد

بتان نظاره دیبا و کالا

نوایی داد از آن هر مطربی را

به جوش آمد درون جان مشتاق

ملک جمشید را چون دید بیتاب،

که امشب سوی خان خود گراییم

ملک سرباز پس چون زلف پیچان

همین کز طلعت خورشید شد دور

دمی آهش رسیدی نزد ناهید

چو مروارید شد بر خاک غلتان

چو شمع از عشق خورشید دل افروز

در آن ساعت چو پر شد شمع گردون

تو گفتی بخت گردون چهره برداشت

به پیش خویشتن شمعی بر افروخت

چو شمعش بود ریزان دمع بر دمع

چو شمع از روشنایی اشک می راند