گلی دید از هوا پیراهنش چاک

ز پا افتاده قدی همبر سرو

عرق بر عارض گلگون نشسته

چو نیلوفر گل صد برگ در آب

گرفته دامن لعلش زمرد

در خورشید را پا رفت در گل

به حیلت خفته می زد راه بیدار

ملک چون سایه بیهوش اوفتاده

سهی سرو از دو نرگس ژاله انگیخت

صبا با چین زلفش بود دمساز

به فندق مالش ترکان چین داد

چو زلف خویشتن بر خویش پیچید

سرش چون گرم شد از تاب خورشید

ز خواب خوش چو مژگان را بمالید

بر آورد از دل شوریده آهی

پری رخ بازگشت از پیش جمشید

بدو مهراب گفت آهسته، ای شاه

ز آب دیده کاری برنخیزد

نباشد بی سرشک و ناله سودا

ز بارانی که تابستان ببارد

نداری تاب انوار تجلی

تحمل باید و صبر اندرین کار

ملک برخاست چون باد از گلستان

دو درج لعل با خود داشت جمشید

مه نو برج درج لعل بگشود،

به زیر لعل دری سفت سر بست

که هست این گوهر از آتش نه از خاک

سمن رخسار خورشید گل اندام

اشارت کرد گلبرگ طری را

نه لعل است این بدین زیب و بها، چیست؟

ملک در بهر حیرت بود مدهوش

نمی دانست گفتار سمن رخ

که شاها، این گهرهای نثاری است

ز هر جنسی گهر با خویش دارم

زمین بوسید خسرو گفت:« شاها،

نثار و هدیه را رسم اعادت

نه من گردون دونم کان گهر کان

من خاکی به خاک خوار مانم

سمن رخ پیش گلرخ برد پاسخ

« چنین بازارگان هرگز ندیدم

غریب است این که ناکامی غریبی

گهرهای چنین بر ما بپاشد

همانا گوهرش پلک است در اصل

« کتایون» نام، آن مه دایه ای اشت

فرستادش به رسم عذر خواهان

از آن پس نافه های چین طلب کرد

سر بار متاع چین گشادند

شد از عرض حریر و مشک عارض

به هر سو طبله عنبر نهادند

ملک یاقوت اشک از دیده می راند