از رنگ بیاض رویت ای رشک قمر

مشاطه آفتاب بر روی افق

چو شیرین را به هودج در نشاندند

ملک جمشید مست از بزم مستان

شبستانی چو زلف مشک مویان

نگارین لعبتان خلخ و چین

سمن رویان چو سرو استاده بر پای

به دست هر یکی شمعی معنبر

به هر شمعی که ماهی بر گرفته

فروغ بزم آن شب برده ناموس

ز شادی بر فلک رقصیده ناهید

شب هندو به لالائی روارو

نثاری بر سرش ریزان ز بالا

شهنشه دید زنگاری نقابی

چو باد صبح دم صد لاله بنمود

در آمد چون نسیم نو بهاری

ز سوسن نارون را ساخت چنبر

دو سرو ناز پیچیدند بر هم

کشید آن خرم گل را در آغوش

برش تا ناف باغی بود ز سوسن

سمن را یافت در والا حصاری

ز مویش صد هزاران خون به گردن

میان با یاسمین و نسترن در

بلورین کوه در زیر کمر گاه

فرود برکه اش عین الحیوتی

دو همبر در بر او کرده فراهم

کلید آن در از پولاد چین بود

به ناگه خاتم یاقوت خورشید

شد از خورشید پیدا کان یاقوت

یکی سیراب شد از عین خورشید

فلک شد چاکر و ایام داعی

باد آمد و بکر غنچه را دمها داد

پیراهنش امروز به خون آلوده ست

چو مه رویان زنگاری شبستان

عروس روز خون آلوده دامن

خوش خندان و عنبر بوی جمشید

حریر چینی و مصری قلم خواست