ای آینه کرده در رخت روی امید

به ز آن نبود که دیده دوزند آنجا

چو مشاطه زدش در زلف شانه

از بس گره و پیچ که زلف تو نمود،

در حل دقایق ارچه ره می پیمود،

چو نیل خط کشیدندش به آواز

روزی که فلک حسن تو را نیل کشید

چو بر ابرو کمانش وسمه بنهاد

روی تو که آتشی در آفاق نهاد،

مشاطه چو چشم و طاق ابروی تو دید

چو آمد غمزه اش با میل در ناز

چو میل ز جیب سرمه دان سر بر کرد

خود را خجل و سرزده در گوشه کشید

چو شد در چشم شوخش سرمه پیدا

ای خاک در تو سرمه دیده ما

با خاک رهت که سرمه آرد در چشم

چو بر برگ سمن خندید غازه