چو بنمودی از برج مه مهر چهر

شدی زرد رخسار گلگون وی

اگر ابر ناگه شدی قطره بار

و گر در هوا برق کردی گذر

سیه گشته خون از حرارت چو مشک

شده بر سر شاخ بریان ز تاب

تن ماهیان در دل آبگیر

ز گرمی آب و هوا گرم گاه

در آن آب جوشیده بر روی شط

که وقت سمندر ز ما خوشتر است

ز بس کآفتاب از هوا یافت تاب

گه آتش فکندی هوا در سحاب

درین موسم و در چنین حالتی

به بیتی درون خوش نشسته دو یار

به مجلس نشسته دو نو خاسته

نهادیش رضوان به از بیت خویش

نبودی در او راه خورشید را

چو مطرب زدی ز خمه بر روی آب

سحر گاهشان از نسیم زلال

چو از خانه بیرون شدی شهریار

دماغ و درون را به باد سحر

به هر دم که باد سحر می گشود

چو فصل بهارش بر آن ماه چهر

گهی شاه کردی بر آن کوه گشت

چو مهر از افق بر فراز آمدی