چو مینا شدی دشت و مینو چمن

سمن برگ و بلبل نوا ساختی

نشاندی گل و سرو را بر کنار

دمیدی فسون باد در زیر لب

به مرز چمن در شده مرزبان

نوازنده با رود مرغان سرود

که گل خنده می کرد در زیر لب

سر نرگس سرگران مست خواب

به خون اندر آغشته وز غصه تنگ

وز آن دل همه بوی جان آمدی

زدندی می لعل در بوستان

هوای زنگار و نشاط شراب

تو دانی چه خوش باشدش روزگار؟

سرا پرده گل زدندی به باغ

به می بودشان چشم و برنای گوش

بر آهو شدی کوه و هامون حصار

روان گوزن آمدیشان به دست

هزار آهو از پی همه شیر گیر

فتاد آهو از عجز در دست و پاش

به پیش عقاب آمدی کبک باز

به ابروی کبکان شدی پای بست

گرفتی به دندان سر انگشت باز

بدین شادمانی و عشرت بهار