سزاوار دیهیم و تاج و نگین

سر افشان چو شمشیر درگاه رزم

ز تاب تفش ببر بریان شده

زدی آسمان را زدی بر زمین

ز چوگان او گوی مه می ربود

ز هازه ز هر گوشه برخاستی

زدی خامه را پای کردی قلم

که بست از سر دست بر چرخ زه

ز سر تا به پا فره ایزدی

فرو برده آب روان را به خاک

به هم برزدی صورت نقش چین

چو سروی که بار آورد آفتاب

ز سر تا قدم پایه نور بود

لطیفی، ظریفی، هنر پروری

همه جان و دل بود و هوش و هنر

نبودش در آن کنج گنج سخن

به تلخی همی داد جان جام می

در آن گوشه ها جاودان کرده جا

تراشیده اندام و بسته کمر

دهانش لبالب ز آب حیات

به حسن رخش دلستانی نبود

فرون بود و دانست این هر کسی

به شیرینی این بود از آن چرب تر

که او بود صد ره به از یار خویش

هوی پادشاهی است بس کامگار

گهی بر کند، بر سر آبی زند

گهش جای هند است و گه قندهار

شب و روز دلجوی و دلدار بود

نظر بود با همه به روز شباب

به شادی روی دلارام می

گهی در شکار و گهی در شراب

کشیدند بر گلستان سایه بان

مبارک شده هر دو بر روزگار

چو جان و خرد در هم آمیخته