ما مریدان کوی خماریم

زده در دامن مغنی چنگ

سالک رهنمای مشتاقیم

ما به سودای یار مشغولیم

جان به بازار دل تلف کردیم

ساغر می که نشوه اش عشق است

بار جانیم و عقل سر باری است

ساقیا از خمار می میریم

بوسه ای ده به ما که تا به لبت

ما نه از زاهدان صومعه ایم

با خیال تو عشق می رانیم

از صفات جمال مدهوشیم

همه را از دماغ کرده برون

تا خیال تو را چو پیش آید

جان خود را عزیز می داریم

ساقیا ساغرست قبله ما

صوفیا جز صفای می، نکند

رخ به محراب ابروان داریم

نسبت کفر می کنند به ما

با صلاح و فساد ما باری

به می و شاهد است رغبت ما

ز آب رز شربتی بساز حکیم

سرما شد ز کوی دوست بلند

رندی و عاشقی و قلاشی

ملک هر دو جهان به خاشاکی

خلوتی با خیال او داریم

عارفان در نعیم آب رزند

زاهدانند مست جام غرور

زاهدان را ولایتی است که هست

سرم از عشق قد اوست بلند

روی او پشت تو به را بشکست

جام سیری دهد مرا هر دم

هر که مجنون بند طره اوست

مطربا پرده تیز کن به صبوح

در صبوحی که جام می خندد

گر برندم به حشر با رندان

وز دگر سو گرفته دامن و من

مطربا قول عاشقان برگو

دل به صوت تو پای می کوبد

زاهدانت اگر خلاف کنند

عشق را چون طریق مختلف است

مطلعی از مقام عشاق ار

وعظ افسانه در نمی گیرد

سخن از پیش عارفان گوی

عود را گو شمال چند دهی

سخنی کان به عود خواهی گفت

شد دماغم ز زهد خشک خراب

روی تو دیده گلستان است

قامتت سرو را داده تعلیم

دل اگر مست چشم توست مرنج

هر که بیمار و دل شکسته توست

گل ما را سرشته اند به می

عشق روی تو را دبستانی است

زاهدان قدح کشان پایند

ته به مستی فرو نهند ز دوش

به یقین واعظان و دردکشان

ما به نقدیم در بهشت امروز

ما و عشقیم و صحبت ما را

نفسی چند مانده است مرا

پیش ما از برای آمد و شد

تو مبین آنکه صوفیان ظاهر

می پرستان نگر که در معنی

خود به نوعی که زاهدان گویند

یار ناگه نمود روی بر من

من ز دیدار دوستان دیدم

از کمند تو سر نمی پیچم

دست در دامنت زدیم چو گرد

سنبلستان چین زلفش را

ساقیا تا به خانه دل را

دل ز خمخانه بر نخواهم کند

دین به دردی دن، دنی نشود

منم افتاده در پی رندان

رویت افروخت آتش زردشت

درد ل من خیالت آمد و گفت

جان فدای تو کرده ام بستان

ساقیا از شبانه مخموریم

با خیال تو حق به جانب ماست

اگرم قصد جان و سر داری

زاهدی دوش دعوتم می کرد

داد ستار و خرقه ام پنداشت

هر دو را بستدم گر و کردم

گفتمش، ما خراب و مخموریم

ای دل خود پرست سودایی

توده خاکی آن نمی ارزد

آفتابی نهان به سایه گل

آفتابا عجب چه خورشیدی

مطربا پرده ای زدی که درید

مدتی گرد زاهدان گشتم

دوشم آمد برید حضرت دوست

طرز ترجیع بند من یکسر

کز سرش تا به پا فرو رفتم

نو عروسی است خوب روی و برو

آفتاب زمانه شیخ اویس

کلک او دور عدل را پرگار

باد، سیر ستاره اش تابع

آنچنان شعر من به دولت شاه

این سخن صوفیان صومعه نیز