عاشقان عزم طواف کوی جانان کرده اند

هر نفس چون کیش اسماعیل قربان کرده اند

کز هوا جان داده و سعی فراوان کرده اند

تکیه بر خون دل و بر آب مژگان کرده اند

اولین منزل سرابستان رضوان کرده اند

آهوان مشک را ره در بیابان کرده اند

دیده اند و دیده ها را زمزم افشان کرده اند

ذکر خیر داور دارای دوران کرده اند

در کمند طره ات پیچی و تابی دیگرست

زآنکه زیر سایه بانت آفتابی دیگرست

زآنکه عقد زلف شست را حسابی دیگرست

دیده زان شب باز در سودای خوابی دیگرست

جان مسکین هر نفس در اضطرابی دیگرست

گنج عشقت را به هر کنجی حسابی دیگرست

گرچه هر یک را ز رخسار تو تابی دیگرست

بس که در دور فلک مالک رقابی دیگرست

شور عشقش عاشقان را حلقه بر در می زند

هر زمان زان روی بر من راه دیگر می زند

ز آسمان می بارد و از خاک سر بر می زند

چون توان کردن که او پیوسته ساغر می زند

کز خیالش جمله عالم خیمه برتر می زند

آن یکی در می چکاند وین یکی زر می زند

در هوای پادشاه بنده پرور می زند

بر وجودش آفرین کز آفرینش برتر است

بزم ملک آرای او را بحر زاخر ساغر است

شهر یار کامگار عادل دین پرور است

بر بساط او چو گردون صد هزارش نانخور است

خاک آن اطراف تا صد میل کحل اغبر است

نقش پیشانی ماه و آفتاب انوارست

عدل معمارت درونهای خراب آباد کرد

اولش چون تیغ باید روی چون فولاد کرد

مرغ از دست چناری در چمن فریاد کرد

بابت آن ثانی جم درباره بغداد کرد

لطف طبعت را خوش آمد هر دو را آزاد کرد

هرچه می بایست کرد انصاف باید داد کرد

بس که خواهد این حدیث از قول سلمان یاد کرد

چون لب ساغر مدامت کام جان پرخنده باد

سایه خورشید چترت بر جهان پاینده باد

آسمان را در خم چوگان چو گوی افکنده باد

بنگرد سوی تو آن یک چشم نیزش کنده باد

سوسن آزاد باغ مدحت اول بنده باد

سال و ماه و هفته و روز و شبت فرخنده باد