از خمار چشم مستت، عالمی، آشفته است

باد صبح، از حال من، باوی حدیثی گفته است؟

هرگز از روی تو نازکتر، گلی، نشکفته است

بس که بر یاد لبت، درهای عدنان، سفته است

کافر سرمست در محراب بین، چون خفته است

نیست حاجت کش صبا، صدره به گیسو رفته است

کز غم عشق تو سلمان، در درون، بنهفته است