کشیده کار ز تنهایم به شیدایی

ز بس که داده قلم شرح سرنوشت فراق

مرا تو عمر عزیزی که رفته ای ز سرم

زبان گشاده کمر بسته ایم تا چو قلم

به احتیاط گذر بر سواد دیده من

چه مرد عشق توام من درین طریق که عقل

درم گشایی که امید بسته ام در تو

به آفتاب خطای تو خواستم کردن

سعادت دو جهان است دیدن رویت