98
غزل شمارهٔ ۳۶۲
رفتی از دست من ای یار و نه آن شهبازی
که بدست آورمت، باز به بازی بازی
بر تو چون آب من ای سرو روان می باشم
چه شود سایه اگر بر سر من اندازی
همه آنی همه حسنی همه لطفی همه ناز
به چنان حسن و لطافت رسدت گر نازی
دل و جان دادم و سر نیز فدا می کنمت
چون کنم چون تو بدین هیچ نمی پردازی
گفته ای کار تو می سازم اگر خواهی ساخت
ز انتظارم به چه می سوزی و کی می یازی
سوخت چون عود مرا عشق و بران می پوشم
دامن از دود درونم نکند غمازی
پرده گل ز هوا می درد و کی ماند
غنچه مستور که با باد کند همرازی
درم خالص قلبم نکند میل خلاص
گر تو در بوته غم دم به دمش بگدازی
پرده بردار ز رخ تا پس ازین بر سلمان
زاهد پرده نشین را نرسد طنازی