104
غزل شمارهٔ ۳۴۷
ای نور دیده باز گو جرمی که از ما دیده ای
تا بی گناه از ما چرا چون بخت بر گردیده ای؟
ای کاش دشمن بودمی نی دوست چون بر زعم من
با دشمنان پیوسته ای و ز دوستان ببریده ای
بر من نبخشاید دلت یا رب چه سنگین دل بتی
ما ناکه یا رب یا ربم در نیمه شب نشنیده ای؟
از عجز و ضعف و مسکنت وز حسن و لطف و نازکی
ما خاک خاک آستان، تو نور نور دیده ای
از اشک سلمان کرده ای آبی روان وانگه از آن
دامن ناز و سرکشی چون نارون پیچیده ای