یار ما رندست و با او یار می باید شدن

تا ز لعل آتشین بر ما فشاند جرعه ای

بر سر انکار ما گر رفت زاهد باش گو

در صوامع خود پرستان را چه سود از زهد خشک

نامه چنگت همی باید شنید از گوش سر

هفت عضو دیده را می بایدت شستن به آب

با تو تا مویی ز هستی هست هستی در حجاب

من نمی رفتم به کویش دل کشید آنجا مرا

آه من بیدار می دارد همه شب خلق را

گر تو می خواهی که در چشم آیی ای سلمان چو اشک