89
غزل شمارهٔ ۲۹۲
ز آب مژگان هر شبی خرقه نمازی می کنم
سرو قدت را دعای جان درازی می کنم
در رسنهای دو زلف کافرت پیچیده ام
غازیم غازی، به جان خویش بازی می کنم
کمترینت بنده ام کت عاقبت محمود باد
سالها شد تا بدین درگه ایازی می کنم
خاک پایت شد سر من بر سر من می گذر
تا چو گرد از رهگذارت سرفرازی می کنم
رفتن این راه دشوارست و این ره رفتی است
دیگران رفتند و من هم کارسازی می کنم
جان قلبم لایق بازار سودای تو نیست
لاجرم در بوته دل جان گدازی می کنم
صد رهم راندی و می گردم به گردت چون مگس
باز خوان یک نوبتم تا شاهبازی می کنم
غمزه ات می ریخت خونم گفتمش از چیست؟ گفت:
بر تو رحم آمد مرا مسکین نوازی می کنم
گفتمش ناز و عتابت چیست؟ با اهل نظر
گفت: سلمان این ز فرط بی نیازی می کنم