دیشب از خود چون مه سی روزه پنهان آمدم

عقل را دیدم سبک سر، یافتم جان را گران

پیش ازین پروانه بودم، دوش رفتم پیش یار

غرقه و محبوس خود بودم ز خود رفتم برون

ناتوان بودم به بویش، نیم شب برخاستم

گفت من قصد سرت دارم، همه تن سر شدم

تا برون آید به فتح از غنچه آن گل نیم شب

بر سر کویش که می رفتم ازین سر من لقب