در زلف خویش پیچ و ازو حال ما بپرس

وقتی که پرسشی کنی اصحاب درد را

حال شکستگان همه فی الجمله باز جوی

خونم بریخت چشم تو گو از خدا بترس

خون میرود میان دل و چشم من بیا

خواهی که روشنت شود احوال درد ما

جانها به بوی وصل تو بر باد داده ایم

کردم سوال دل ز خرد گفت ما از و

تو پادشاه حسنی و سلمان گدای توست