یا رب این ماییم از آن جان جهان افتاده دور

ما چو اشکیم از فراقش مانده در خون جگر

رحمتی ای همرهان، آخر که جای رحمت است

چون کنم یاران، که من بیمار و مرکب ناتوان؟

بینوا چون بلبلم، بی برگ چون شاخ درخت

بی خم ابروی او پیوسته نالان می روم

من چو پیکان زیر پی، پیموده ام روی زمین

ما نمی بینیم عالم جز به نور طلعتت

آنچنان کانداخت چشم بد مرا دور از رخت

دی خیالت گفت: سلمان حال تنهاییت چیست؟