77
غزل شمارهٔ ۲۴۲
می برد سودای چشم مستش از راهم دگر
از کجا پیدا شد این سودای ناگاهم دگر؟
دیده می بندم ولی از عکس خورشید بلند
در درون می افتد از دیوار کوتاهم دگر
هست در من آتشی سوزان، نمی دانم که چیست؟
این قدر دانم که همچون شمع می کاهم دگر
هر شبی گویم که فردا ترک این سودا کنم
تازه می گردد هوای هر سحرگاهم دگر
زندگانی در فراقت گر چنین خواهد گذشت
بعد از نیم زندگانی بس نمی خواهم دگر
همچو خاکم بر سر راه صبوری معتکف
باد بر بوی تو خواهد بردن از راهم دگر
یار گندمگون خرمن سوز سنبل موی من
جو به جو بر باد خواهد داد چون کاهم دگر
ساقیا از آب رز یک جرعه بر خاکم فشان
هان که درخواهد گرفتن آتشین آهم دگر
در ازل خاک وجود من به می گل کرده اند
منع می خوردن مکن سلمان به اکراهم دگر!