حسنی که مه ندارد و رویی که کس ندید

لعلت خیال پرده اسرار ما درید

زنار بسته بر سر کوی مغان کشید

بیچاره دل غریو شد و جان به لب رسید

سری است ابوالعجب که نه کس گفت و نه شنید

کایزد مرا و عشق تو را با هم آفرید