86
غزل شمارهٔ ۲۱۲
باد صبا به باغ به بوی تو می رود
در گلستان حکایت روی تو می رود
چونت خرم به جان که به بازار عاشقی
هر دو جهان به یک سر موی تو می رود
با باد بوی توست دل ناتوان من
گر می رود به باد، به بوی تو می رود
زان آمدم که بر سر کوی تو سر نهم
مقبل کسی که در سر کوی تو می رود
بامی از آن خوش است سر عارفان که می
در کاسه های سر ز سبوی تو می رود
جوری که رفت و می رود امروز در جهان
از چشم مست عربده جوی تو می رود
مشکین دلم از آنکه مرادم به دم سخن
در طره های غالیه بوی تو می رود
از جوی دیده خون جگر بیش از این مریز
سلمان که آب بحر ز جوی تو می رود