هر شب این اندیشه در بر غنچه را دل خون کند

تا ببندد خواب نرگس تا گشاید کار گل

از صبا روی صحاری خنده چون لیلی کند

زلف مشکین حلقه شب را بیندازد فلک

باد بر بوی نسیم زلف سنبل در ختن

لاله نعمان نشان جام کیخسرو دهد

لاله همچون من دلی در اندرون دارد سیه

باد سوسن را زبانی گربه آزادی نداد

ساقی آن می ده که عکس او به عکس آفتاب

سوی میدان بر، کمیتی را که صبح از نسبتش

بلبل و گل ساختند از نو نوای برگ و عیش

ای بهار عالم جان جلوه ای کن تا رخت

در هوای عارضت عنبر همی ساید نسیم