86
غزل شمارهٔ ۱۷۳
ز صبا سنبل او دوش به هم بر می شد
وز نسیمش همه آفاق معطر می شد
ز سواد شکن زلف به هم بر شده اش
دیدم احوال جهانی که به هم بر می شد
ز دل و دیده نمی رفت خیالت که مرا
با دل و دیده خیال تو برابر می شد
دهن از یاد تو چون غنچه معطر می گشت
سینه از مهر تو چون صبح منور می شد
آهم از سینه، چو عیسی، به فلک بر می رفت
اشکم از دیده، چو قارون به زمین برمی شد
بنشستم که فراقت به قلم شرح دهم
شرح می دادم و طومار به خون تر می شد
به گلم پای فرو رفته، چندانکه زغم
می زدم دست به سر پای فروتر می شد
روز اول که سر زلف تو را سلمان دید
دید کش جان و دل و دیده در آن سر می شد