می کشم خود را و بازم دل بسویش می کشد

می برد حسنش به روی دلستان هر جا دلی است

ما چو بید از باد می لرزیم از آن غیرت که باد

باغ حسنش باد سبز و باردار و دم به دم

گل چه می داند که بلبل را فغان از عشق او

می کشیدم کوزه دردی ز دست ساقیی

شمه ای از حال من شاید که آن دل بشنود

خوی او هست از دهانش تنگ تر، وین ناتوان

آرزویی نیست سلمان را به غیر از روی دوست