من چه دانستم که هجر یار چندین در کشد؟

اشک را کش من به خون پروردم اندازم ز چشم

کمترنیش بنده ام بر دل کشیده داغ هجر

بر امید آنکه باز آید ز در دامن کشان

در کشیدن می به یاد لعل او کار من است

بی لبش می ساقیا در جانم آتش می شود

گر چه دل را نیست از سرو قدش حاصل بری

در ره او شد صبا بیمار و می خواهم که او

نکته ای دارم چو در، پرورده دریای دل