معدن خلق حسن مظهر حق شاه حسین

دل و دستش به همه مذهب و کیشی بحرین

آن قدر بود که از قطره به دریا مابین

گفت کمتر ز ذراعی نبود تا شرطین

کرده از آب حیات است لبالب شفتین

طوق فرمان تو در گردن دین داران دین

چون دل نون شود از شرم سخایت دل عین

برد انگشت سوی دیده روشن که بعین

باور ار نیستت اینک بنگر صفرت عین

هر سر ماه شود ماه سما چون سر عین

خسروی از تو منور شده چون ماه از عین

پیش عقل است مبرهن که نگنجد در عین

روی آفاق شود لجه درای لجین

ملک را باد چنان از گهرت زینت وزین