حکایتی برساند به بارگاه وزیر

که ای جناب تو والاتر از سپهر اثیر

ستاره را همه بر سمت طاعت تو مسیر

نگین رای تو را مهر مهر نقش پذیر

فشاند بر رخ خورشید دامن تشویر

چو گوش های کمان کرده پرز زه لب تیر

نسیم آب روان را کشیده در زنجیر

که هست بخت تو همچون مسیح طفل بشیر

اگر مجال بود شمه ای کنم تقریر

میان ببسته چو رمحم زبان گشاده چو تیر

به حال بنده نفرمودی التفات ضمیر

چه می کند به چه می سازد این غریب فقیر؟

نه هیچ کار که او را از آن بود توفیر

نوشته بود قضا بر صحیفه تقدیر

ببین که کار مرا چیست صورت تدبیر

فصاحت و هنر و شعر و انشا و تحریر

هنر مگیر و فصاحت مگیر و شعر مگیر

از آنتکه باز ندانند شعر را ز شعیر

به من رسید درین چار ماه عشر عشیر

درین میانه مرا گفته شد قلیل و کثیر