آن ماه، رو اگر بنماید شبی به ما

رویش مه مبارک و مویش لیال قدر

آن خد دلفریب تو بر قد دلکشت

بگشا به پرسشم لب لعل و رسان به کام

چون در، بر آستان توام بر امید بار

بر غره صباح مبارک که عارضت

گردد خیال دوست همه گرد چشم من

من می روم که روی بتابم ز کوی تو

مجموع می روی تو و آشفته عالمی

از باغ وصل توست چو سروم به دست باد

باری هوای روی تو خواهد به باد داد

خورشید هفت کشور گردون سلطنت

سلطان، معز دولت و دین پادشاه اویس

آن سایه خدای، که گردون ندیده است

طاس سپهر را همه صیتش بود، طنین

از چرخ دوخت بر قد قدرش قبای قدر

ای آستان حضرت تو مطلع امل!

هم ذروه کمال تو افزون ز کم و کیف

شخص حسود رادم تیغت بردد مار

گر در سر حسود خیال بلا رکت

ملک آن توست و تیغ گران است در میان

گر چوب رایتت ز عصای کلیم نیست

دار السلام ملک تو عفویست بس فصیح

ای آنکه چار بالش زربفت آفتاب

حلم تو را چه باک «ولو بست الجبال»

بحر محیط کفچه کند، چون سفینه، دست

با سیر لشگر تو دود آسمان به گرد

خورشید را که صفت اکسیرکار اوست

کاری که برخلاف رضای تو رفته است

نصرت ندای دعوت کوست شنید و گفت:

بی حکم نافذ تو نیارد ستاند بوی

با سایه ات چه پایه سلاطین عهد را؟

انوار آفتاب چو پیدا شود ز شرق

گر چتر همتت فکند سایه بر زمین

طبع جواد تو محیطی است، همه کرم

شاها مخدرات جهان را نظاره کن

من جان دهم به رشوه که در گوش شه کنم

بی مدح توست، گوهر منظوم من، هدر

شاها! از دست و پای خودم در بلا و رنج

درد سر غریم و تقاضا بسم نبود

تا هست چهار کن جهان بر چهار طبع

دولت سرای جاه تو پاینده باد و دور

سال و مهت مبارک و عیدت خجسته باد

بر خور زرای پیروز بخت جوان که کرد