که لولو با همه لطف از بن گوشش شود، لالا

کمر چون توامان بسته است، خورشید جهان آرا

نخوابانید ازین ماهی، درین گهواره مینا

بریدندی قماط او، ازین نه شفه والا

مبارک باد! بر سلطان، معز الدین و الدنیا

جهان در سایه فرخ همای چتر گردون سا

به شرح گوهر پاکش زبان تیغ شد گویا

زمین را بودی از خورشید و گردون نیز، استغنا

ملایک دردمند آواز «سبحان الذی اسری»

که صدق اندرونی را توان دانست از سیما

تو گویی مشتری در قوس و خورشیدست در جوزا

ز لوح چهره امروز نقش صورت فردا

که اندر سر نمی آید کمیت خوشرو صهبا

به سوی کل چو در باشد همیشه جنبش اجزا

گهر در قلعه پولاد و زر در خانه خارا

نسازد قبله از خورشید رخشان بعد ازین حربا

ثنای حضرتش باشد، فلک را حرز هفت اعضا

که داد آن ابر را ادرار و راند این بحر را اجرا

کشندش بر سر سرباز و ریزندش آبرو، رسوا

نیارد کرد از امر تو سرمویی گذر قطعا!

تو نور محضی و گردون گردون دود مستعلا

غبار نعل شبذیر تو نیل چهره حورا

مانت دامن آخر زمان را می کشد در پا

نشسته سال و مه سهم خدنگ بر دل اعدا

بسیط عالم قدرت، ملک را مولد و منشا

چو خندد ساغر بزمت، بگرید آب بر دریا

سنانت، آن ید بیضا، نمود از چوب اژدرها

شریعت چار مادر را جدا کردی ز هفت آبا

کند در یتیمش در صدف دریای گوهرزا

عقود رشته پیوند نسل آدم و حوا