ای عید رخت کعبه دل اهل صفا را

تو کعبه حسنی و سر زلف تو حرم روح قدس را

لبیک زنان بر عرفات سر کویت

در آرزوی زمزم آتش وش لعلت

امید طواف حرم وصل تو افکند

رو در خم محراب دو ابروی تو کردم

در سایه محراب نظر کرد دلم دید

فریاد برآورد: که ای قوم که ره داد

چشمت به کرشمه نظری کرد که تن زن

زایر، حرم کعبه گزید از پی فردوس

حاجی به طواف حرم کعبه، ملازم

دلشاد شه، آن سایه یزدان که زرایش

سلطان قضا رای قدر قدر، که چون او

در عهد اسکندر عدلش نبود بیم

با مهر سلیمان قبولش نبود راه

از عفت او می دهد آن بوی که دیگر

مهر نظر تربیت او بدماند

ای از شرف سجده درگاه تو حاصل!

گر آینه تیغ تو گوهر بنماید

ور صبح ضمیرت تتق از چهره گشاید

در پرده سرای تو کشد زهره به گردن

آنجا که سحاب کرمت سایه بگسترد

گر قیمت خاک کف پای تو کند عقل

هر جا که دلی جسته خلاص از مرض جهل

چون مهر شود چشم و چراغ همه عالم

تا شعر مرا زیور مدح تو شعارست

منثور شود گوهر منظوم ثریا

تا از نفس باد صبا هر سر سالی

هر شام و سحر عکس گل و نسترن از باغ

بلبل از سر سوز دهد ساز غزل را

بادا چمن جاه شما خرم و سرسبز!

تا عید چو نوروز بود غره شادی