منت خدای را که به تعید ذو المنن

خلقی است متفق همه بر سنت اویس

سوری است ملک را که موسون است تا ابد

ماه چهارده شبه در غره ی شباب

در سدر چار بالش بلقیس تکیه داد

فرخنده باد تا ابد این سور واین زفاف

جمشید عهد شیخ حسن آفتاب جا

آ نکه از نهیب خنجرش اندام آفتاب

از تاب زلف پرچم او عارض ظفر

افکنده بحر را غضبش لرزه بر وجود

آید زجام معد لتش بره شیر گیر

ای خسروی که گر به مثل سایبان زند

فراش باد زهره ندارد که بعد از این

شاخ در خت باز ستاند به عون تو

شاید اگر بنات فلک چون بنین عهد

از چمبر مطابعتت هر که سر به تاف

حکم قضا مثال قدر قدرت تو را

جاه تو کشوری است که در باغ حشمتش

لفظ تو گوهری است که در رشته یخرد

هر که سرکه از نهیب خمار تو شد گران

هم بره را به عهد تو شیر است مستشار

تا بر سریر ملک نزد تکیه ی حکم عدل تو

ای رای روشن تو به روزی هزار بار

تو نور عین عدلی اگر عدل راست عین

همچون کشف حسود تو را پوست شد حصار

گیرم که دشمنت به صلابت شود چو کوه

ور چون ستاره از عدد خیل بی شمار

چندان بود سیاهی احشام شام را

با حمله یشمال چه تاب آورد چراغ

هست اعتبار او همه از عدت سپاه

برهان دولتت همه شمشیر قاطع است

چشم سعادت تو چو خورشید روشن است

دارای عهد شیخ اویس آنکه ذات اوست

آن روز از لطافت او گشته منفعل

جز در هوای خلق خوشش نافع دم نزد

شاها من آن کسم که به مدح تو کرده ام

من عن دلیب آن چمنم که از هوای او

اکنون که دور گل سپری شد ومن پناه

ای نوبهار عدل مرا بی نوا ممان

ده سال رفت تا به هوای تو کرده ام

ببریده ام چو نافع چینی زاهل خویش

مگذار ضایع ام که بسی در به مدح تو

کامروز می کنند برای دعوام نام

رخساره یعروس بزرگی نیافت زیب

حسن کلام انوریست آنک می کند

باقی به قول شاعر طوسی است در جهان

افتاده بود بلبل تبع من از نوا

تا در حدیقه یفلک سبز آبگون

گلزار دولت تو که دارد نسیم خلد

وین تازه میوه ی شجر عزو جاه را

دائم ثنای جاه شما ذکر شیخ وشاب