نقره ی خنگ صبح را در تاخت سلطان ختن

خسرو چین می کند بر اشهب زرین ستام

هست گلگون باده را کامی که بوسد لعل تو

چشمه ای بر قله ی کوهسار مشرق جوش زد

چرخ توسن را که دارد هر سرمه ناخنه

باد پای عمر سر کش تند وناخوش می رود

گر رگر دان هان کمیتت را که می گیرد سبق

صبح شب رنگ سیا وش را سر افسار بتاب

سبز خنگ آسمان را کش مرصع بود جعل

شهسوار ابلق دور زمان سلطان اویس

گوشه ی نعل براقش حلقه ی گوش فلک

نه سپهر آورد زیر په سهند همتش

هست از آن برتر براق آسمان اصطبل را

با محیط دست در پایش جواد او چرا

در صفات مرکب صر صر تک جمشید عهد

ملک را امید فتح از چرخ باید قطع کرد

زان که هیچ از دست وپای ابلق شام وسحر

که سیاس مر کبانت سایش پنجم رواق

گر براق برق را بر سر کن حکمت لجام

با در دستت زمام آسمان تا آفتاب