نسیم صبح سلامم به دلستان برسان

به همرهیت روان را روانه خواهم کرد

هزار قصه رسیدست زمن به گوش به گوش

کمند طره ی او با کمر چو در پیچد

مجال دم زدنت گر بود در آن خلوت

به آستان مرسانش غبار من لیکن

دل مرا که کباب است ومی چکد خونش

به زلف او خبری زین دل شکسته بده

گرت به باغ رخ او بنفشه بار دهد

زبان سوسن رطب اللسان به عاریه خواه

ازان دو لاله نصیبی به سنبل وگل ده

سحر گهست وزاغیار در گهش خالی

بر آر کام دل ما وشربتی زان لب

بکام من زلبش پیش از آن که خط بدهد

زضعف ناله نمی آید ونمی کشمش

فراق لعل لبش خون من بخواهد ریخت

در آن میان چو دهد کام عاشقان لب دوست

همی کند سخنش مرده زنده ور باور

به کوی دوست مرا خانه ایست گویا رب

دلم زشوق عقیق لبش رسید به جان

نسیمی از سر زلفش بیار وجان بستان

حدیث در سر شک مرا به نظم آور

به حق صدقی ومهری که داری ای دم صبح

تویی مربی انفا س و با توام سخنی است

به عون همت سلطان ز آسمان بگذر

زمین ببوس وزمین بوس بنده ی خاکی

بر آر دست وبگو یا رب آن شهنشه را

به تازیانه عزمش خیال جامد را

سپهر خواست که کیوان رسد به دربانیش

ز سد ره ساز بنه نردبانی ا ر برسد

اگردوام بهارت هواست از عد لش

خریف تازه چمن رنگ و بوی نستاند

به کوه گو کمر بندگی شه دربند

به چرخ گو که قضیب سمند سلطان را

جهان پناها مگذار خصم را بهجهان

اشارتی به قلم کن که خیزو از سر دست

به تیغ گو زبان را چو آب کن جاری

مده تونان بد اندیش گر بخواهد نان

به آفتاب ضمیر تو گفت : فیض مر ا

ز عدل داد نوال تو چرخ طشتی زر

به خاوران ز پی چاشت خوان زر گستر

به گرگ عدل تو گفت از پی خوش آمد میش

به ابر کرد خطاب وبه مهر گفت کفت

صبا برای خدا هیچ اگر مجالی افتد

وگر سخن نتوانی زما رسانید ن

به آب چشمه حیوان به خاک در گاهش

حدیث موجب حرمان من بدان درگه

زناتوانی پایم بد ست عذری هست

ملا زمان درش را ببوس صد پی پا

سعادتی که در اشکال اختران دارند

بگو یا رب کام ومراد هر دو جهان

میامن برکات دم اویس قرن