زهی نهال قدرت سرو جویبار روان

رخت ز نسخه باغ ارم نمود مثال

ببوی سنبل زلفت دل نسیم سبک

ترابه گرد نمک تا پدید شد سبزی

گه حدیث دهانت به نطق تنگ مجال

بجز دهان تو در آفتاب گردش کس

چراغ حسن تو را شمع روز پروانه

گشاده لشکر شامت به نیم روز کمین

لب و دهان تو را تابدید خاتم لعل

ز عکس آتش لعل تو هر زمان یاقوت

در آتش لبت اب حیات می بینم

سکندر رایت جمشید بزم دارا رای

خدایگان سلاطین بحرو بر دلشاد

زهی ز خوان نوالت نواله فردوس

نه آستین کمالت بسوده دست یقین

فشانده بر رخ افلاک دامنت همت

نگین رای تو را جن و انس در طاعت

کمینه مطرب بزمت هزار چون ناهید

سوار عزم تو تا پای در رکاب آورد

به نزد خلق تو باد شمال سرد نفس

اگر نبودی مرات در لباس ذکور

بدان هوس که ببوسد بساط میدانت

ز قصر رفعت تو قطع یک درج نکند

وجود غنچه گل در زمان تو سپری

خدایگانا نقلی شنیده ام کان نقل

جماعتی ز سر حقد کرده اند مگر

بدان خدای هر ذره از خداوندش

به مبدعی که به یک امر کن پدید آورد

بدان حکیم که او در طبیعت مگسی

بدان شمال رضا کوسفان ابرار

بدان نسیم عنایت که در کشد ناگه

به پنج نوبت احمد درین سپنج سرای

به درس آدم تدریس (علم الاسماء)

به مجد و گلشن ادریس و قدر رفعت او

به آب روی سرشک ندامت عاصی

بهحرمت نفس پاک عیسی مریم

به حسن طلعت طاوس باغ قدس

به بلبل چمن جان که میکند هر دم

بدان همای سعادت شکار یعنی عقل

به حق نه فلک و هشت خلد و هفت نجوم

به حسن خلق بهار و به مهر گرم تموز

به نور باصره ماه در سیاهی شب

به طیب نفحه باد شمال در شبگیر

به صدق پاک ابوبکر و عون عدل عمر

بدان دو در دل افروز شب چراغ علی

به حق صدق ابیس و به قاسم بن حسن

به خاک پای سر سروران روی زمین

بدان همهی همایون چتر سلطانی

به ابر دست جوادش که روز بخشش او

که تا به خاک جنابت مشرف است سرم

به جز ثنای شما در نیامدم به ضمیر

خلاف مدح وثنای تو خود چه شاید گفت

زسنگ حادثه برج سپهر را چه خلل

به حضرت تو حدیثی نهانیست مرا

نماز شام که زرین غزاله در پس کوه

خیال یار ودیارم نشاند در کنجی

چنان نمود که فرزند نور دیده ی من

در آمد از در خلوت سرای من نا گه

زچشم زخم زمان دیده گوش مال فراق

برو برو که تو داری فراغتی از ما

کجا شد آن همه مهرومحبت وپیوند ؟

چه شد چه بود چه افتاد کین چنین ناگه ؟

به مصرت ارچه چو یوسف عزیز می دارند

به گریه گفتمش ای شمع ومیوه یدل من

مرا فلک شرف بندگی درگاهی

زحرص مال ومنان وبرای اهل وطن

دگر که در حق من شه عنایی دارد

جواب داد : که بابا سخن دراز مکش

هزار ذره اگر کم شود زروی هوا

مرا ترحم شاه زمانه معلوم است

بگو به روضه یپاک شریف میر دمشق

که یک دو ماه به فرمای بر طریق رضا

همیشه تا گره یزرنگار ماه بود

مدار دور فلک باد در تصرف تو