سزای افسر شاهی ، صفای جوهر عالم

وزان پیوند شد پیدا ، نظام گوهر آدم

که خواهد بود تا محشر مصون از رخنه ی ماتم

برای این چنین سوری به پشت اشهب وادهم

گر این هندوی هفتم پرده بودی مقبل و محرم

تما شا را همی گشتند بر این فیروزه گون طارم

دم صبح آمدست این دم ، درو صدق وصفا مدغم

به سوی حجله ی بلقیس ، اینک می خرامد جم

فلک بی خویش می گردد، به صوت زیرو بانگ بم

که هست این کار الحق بس ، به غایت عالی ومعظم

که می خواهد زطهر او ، طحارت در حرم زمزم

وصول مهد این کوکب به برج نیر اعظم !

عذار ناز پروردش ، به دم آلود گشت از دم

اگر خواهی بیا بنگر ، عذار لاله وشبنم

دو سر در یک بدن پیدا ، شده چون توامان توام

زبان سرو در حالت ، نگارین دست ها بر هم

دهن بگشاده زیر لب ، حدیثی می کند مبهم

چنان کز چهره ی ساقی ، شفق گون باده یدر غم

به شادی گل و نرگس به یاد بید واسپر غم

دهان از ذوق ودست از مس وچشم از لون ومغز از شم

که تیغ بید واسپر غم چو دیدانداخت ، اسپر ، غم

نشستن یک نفس باهم ، بر آوردن دمی باهم

بنام شاه خواهد زد ، همانا سکه بر درهم

ازان دم شد عروس گل ، چو رویش تازه وخرم

دهانش را نظر چندان که جوید بیش یابد کم

چه گویم راستی زان زلف پیچا پیچ خم در خم ؟

که تا بر هم زند مژگان ، زند صد مست را بر هم

تو پنداری که شکر شد به بخت وطالع من سم

به سوزن های زر خورشید دوزد غنچه را مبسم

کزان دریا کشد هر دم سحاب دیده یما نم

در آید اشک سیل من بغلطاند مرا دردم

ورم ریشی بود در دل ، بود زخم توام مرهم

بر سلطان ولی دانی که باشد پادشه ملهم

خضر الهام موسی کف ، محمد خلق عیسی دم

که هست اخلاق واحسانش ، فزون از کیف بیش وکم

که گیتی را به حکم اوست اشهب رام وادهم هم

به عقل پیر : کای شاگرد نو آموز ((من اعلم))

دم از باد خلق او دم ((عیسی بن مریم ))

گه تقدیر وصف او عطارد در بیان ابکم

معلق هفت دریا ی فلک چون قطره ی شبنم

شود با عزم جزم او سپاه فتح ونصرت ضم

شود در سیر کلک او مسیر اختران مدغم

زهی زاعلام منصورت لباس آسمان معلم

دل پاک تو در عقل رویاند ز قلب یم

میان صحن میدان شد سگان را مشرب و مطعم

هزیمت می کند چون از عزیمت افعی و ارقم

تو خورشید جهانگیری همایون موکب و مقدم

هلال غره فتحت ز شام طره پرچم

کند آویزه های در به تاج لعل گل منضم

چو روی نوعروسان بهاری تازه و خرم

بهاوتاد ابد بادا طناب عمر مستحکم