اگویی خیال قد تو ای گلستان چشم!

تا نو بهار حسن تو بر چشم من گذ شت

چشمم سپر بر آب فکند ست تا تراست

چشم ودلم فکنده بدین روز ومی کشم

چشم فضول خانه ی دل را خراب کرد

تا کی به مهر روی تو ریزند چون شهاب

تا چشمم از جمال تو خط نظر نیافت

صد گنج شایگان کنم اندر هر آستین

پالوده ی سرشک وکباب جگر نهم

با آنکه آب در جگرم نیست هر شبی

بنشاندش ز مردمی انسان عین من

وانگه زراوق عینی پیش آورم

چشمم چو گلستان همه پر خار محنت است

در گوشه ها نشسته فرو برده سر بر آب

چشمم خیال ابروی شوخ تو بست وهست

از بس که من خیال تو تحریر می کنم

آنکش خیال لعل تو در چشم خانه ساخت

گلگون اشک بس که براند بهر طرف

در انتظار مقدم خیل خیال تو

ننشاند همچو قد ورخت هیچ سر وگل

در چشم تو کی آیم ازین سان که غمزه هاست

هندوی چشم من سفر بحر می کند

گویی سحاب خاطر دریا وکان لطف

آنکو عروس باصره بی رای و حسن او

شیرین بود ز شکر شکرش دهان گوش

بی حسن روی صائب او جلوه گر نشد

آلا که در لقای هوای مبارکش

گر ابر همتش فکند سایه بر وجود

چشم و چراغ اهل و جودی و از وجود

اوج جلالت تو نبیند سپهر اگر

از چشم حاسدان گل بخت تو ایمن است

از کحل موکب تو جلاگر نیافتی

آن را که کحل دیده نه از خاک پای توست

خصم مزور تو که روی بهیش نیست

با زیب خاک پایت اگر چشم یاد کند

ز ادراک اوج قدر تو شد چشم نا توان

شاها بدان خدایی که فراش قدرتش

برآفتاب روی نگاران خرگهی

بر مسطر د ماغ که مشکات دانش است

مهر وسپهر وروز وشب ومردم ونبات

از شرم آسمان فکند چشم بر زمین

چشمم به مدح خاک درت کرد ترزبان

تا هست گرد عارض سیمین مدار خط

تا چشم بد خزان بهار سعادت است