کجایی ای زنسیمت دماغ باغ معطر ؟

هوا زعکس شقایق صحیفه ایست ، ملون

شکوفه چون گل رویت گشاده روی مطرا

دهان غنچه چولعلت ز خنده گشت لبالب

صنوبر اربدل راست نیست بنده قدت

اگر چو چشم تو عبهر بعینه ننماید

درخت شد دم طاوس ، وغنچه شد سر طوطی

صباح کرده صبوحی به لاله زار گذر کن

ببین که بر سر راه نسیم باد بهاری

بر آذر است مرا جان بیار آب رزانم

بیار از آن می گلگون که گر شعاع وی افتد

ز سرکش سر نرگس اگر بخواب فروشد

به باد رفت سر لاله در هوا وهنوزش

به تنگ عیشی از آن رو بساخت غنچه که او را

نمود صورت بادام در نقاب شکوفه

بسی نماند که گردد دهان غنچه خندان

برون کشید جهان از قفا زبان بنفشه

سر سلاطین دلشاد شاه جم گهر آن کوه

هزار بار به روزی شکسته از سر تمکین

زهی زبادیه آز کاروان امل را

سعادت ازلی، در ولای جاه تو مدغم

فروغ نعل سمندت هلال غره دولت

ز خاک پای شریفت عیون حور مکحل

تو را بود زصباح ورواح رایت وپرچم

زعصمتت نکشیده شمال کوشه برقع

تویی که دور فلک راست ظل چتر تو مرکز

بدور عدل تو آهوی ناتوان رمیده

فسانه ایست زبزم تو ذکر روضه وجنت

اگر زمانه گشایش نه از ضمیر تو یابد

زهیچ سینه به عهد تو بر نیامده دودی

ز رهگذار تو کی بر دلی نشست غباری

بجز طلیعه کشور گشای صبح به عهدت

زمانه مقنعه زان بر سر خطیب فکندست

شب شبه صفت آمد شبیه کلک سیاهت

حقیقت است که آموخت از بیان شریفت

چو نقش آینه در قید آهن است همیشه

منم که ملک سخن را به عون مدح تو کردم

چو قطره ام به هوایت بدین دیار فتاده

زلال خاطرم آن در هوای مدح تو صافی

تو آفتابی ومن کم نیم زذره خاکی

زبان کلک به روی کتاب غیر ثنایت

زبان خامه ببرم بریزم آب مرکب

همیشه تا چو دم صبح زنگ شب بزداید

غبار نعل سمند تو باد از همه رویی

فروغ رای منیرت، نگین خاتم دولت